De echte maker van de Profundus was het Italiaanse bedrijf Squale, dat onder verzamelaars van vintage duikhorloges zeer gezocht is, maar waarover niet zo veel bekend is. De geschiedenis van Squale (haai in het Italiaans) is niet helemaal duidelijk maar het was een bedrijf dat kasten voor horloges bouwde en horloges assembleerde. In de jaren 1960 en 1970 was Squale al in staat kasten te bouwen die tot (voor toen) extreme dieptes als 500 en 1.000 meter waterdicht waren. Hoewel de meeste door Squale geassembleerde horloges namens andere merken op de markt werden gebracht, was de naam Squale (waarschijnlijk marketingtechnisch) wel zo interessant dat de andere merken altijd het logo van Squale op de wijzerplaat lieten zetten, met daaronder een aanduiding die verwees naar de waterdichtheid. Er zijn ook veel horloges bekend die door Squale zelf zijn uitgebracht, hoewel dat vaak latere modellen zijn. In de jaren 90 van de vorige eeuw of zelfs pas begin deze eeuw ging Squale failliet.
De Profundus (die in vrijwel dezelfde uitvoering ook onder andere merknamen dan Ocean Diver te vinden is) heeft in de rechter zijkant van de tot 200 meter waterdichte kast een gaatje. Aan de binnenkant van de kast zit achter dat gaatje een dun glazen buisje dat om de wijzerplaat is gedraaid en aan de achterkant gesloten is. Rond de wijzerplaat is een indexering te vinden die verwijst naar de diepte waarop het horloge zich onder water bevindt. Omdat het buisje maar aan een kant open is kan het water er moeilijk binnendringen. Naar mate de druk van het water echter toeneemt wordt de lucht in het buisje steeds verder samengedrukt waardoor het buisje van binnen steeds verder nat wordt. De binnenkant van het buisje is gematteerd en wordt door contact met het water doorzichtig, waardoor de rode kleur onder het buisje zichtbaar wordt en de duiker kan aflezen (tot maximaal 100 meter) hoe diep hij zit.
Of dit systeem buitengewoon accuraat is, is de vraag. Dat de constructie niet ideaal is wijst uit dat er geen andere horloges met dezelfde constructie bekend zijn. Latere horloges die volgens hetzelfde principe diepte aanwezen, hadden het buisje in het (plastic) glaasje verwerkt zitten, waardoor de kast van het horloge geen extra gaatje hoefde te hebben en er geen (zwakke) verbinding tussen de stalen kast en glazen buisje hoefde te zijn.
Na het ontwikkelen van een elektronische dieptemeter voor om de pols verdween de dieptemeter via een buisje, wat de horloges buitengewoon interessant als specifiek verzamelgebied maakt. Duikhorloges met deze toepassing hebben daardoor een hogere waarde dan gewone vintage duikhorloges.
Tekst en foto’s © voor Horloge.info door HK.
